Zoet en zuur in Doorwerth
6-11-2025; SOS team 2 – OPC 1
Welgemoed reisde ons dappere team, met Harry als invaller voor Lútsen, naar het lieflijke Doorwerth waar ooit Floris en Sindala kasteel Oldenstein verdedigden tegen de hertog van Gelre. Om ons speelzaaltje te bereiken moesten we eerst door een zaal waar flatbewoners vergaderden over een nieuwe lift. Daar stond op de bar een schaal met heerlijke gebakjes. Gerrit wilde er wel één, maar de bardame stak daar een stokje voor. De gebakjes waren voor de flatbewoners en wij Zutphens schakers zouden slechts aan onze trekken kunnen komen als de flatbewoners wat overlieten. Daarop haasten wij ons naar de (schaak)borden.
De partij van Harry was het eerst voorbij. We kunnen daarover slechts berichten dat die niet in zijn voordeel eindigde. Wel waren er nog meerdere gebakjes beschikbaar en hij had het dus voor het uitkiezen. Voor Harry kwam dus uiteindelijk na het zuur het zoet.
Ook Gerrit moest zijn koning omleggen, wat vreemd was omdat hij in deze competitie tot nu toe al zijn partijen had gewonnen. Boze tongen beweerden daarom dat het hem er om te doen was nog op tijd aan een gebakje te komen… Zelf ontkende hij dat echter en vertelde: “De opening ging als volgt: “1. d4 – Pf6 2. Lg5 – d5 3. Lxf6 – exf6. Heb eigenlijk geen problemen gekend. Sterker nog, stond de gehele partij een tikkeltje beter tot en met zet 36. In een Toren, Paard en pionneneindspel tegen Toren, Loper van mijn kant maakte ik een beslissende fout op zet 37. Was absoluut niet nodig. Mijn kleine voordeel werd een nadeel door pion verlies. Op zet 45 heb ik opgegeven. Promotie van witte pion was niet te voorkomen.”. Het gebakje liet hij zich overigens niet ontgaan.
Jan, onze playing captain, wilde niet veel kwijt over zijn partij, behalve dan dat hij die gauw wilde vergeten. Hij zocht troost in een gebakje.
Martijn startte met zijn beruchte Poolse opening en er ontwikkelde zich een merkwaardige partij met wisselende kansen vanaf het begin tot aan het onthutsende einde. De eerste 16 zetten stond zijn tegenstander (met zwart) duidelijk beter, maar toen begon die te kwakkelen en na zet 23 kreeg Martijn het overwicht in de partij, hetgeen hij echter met 33.Lf1? weer verspeelde. Zijn opponent kreeg groot voordeel en stond zelfs ronduit gewonnen. Maar zoals 100 jaar geleden de toenmalige wereldkampioen Emanuel Lasker sprak: “Niets is moeilijker dan het winnen van een gewonnen partij.”. Geheel gefixeerd op zijn aanval liet zwart met de 36e zet zijn koningin instaan, waarop Martijn die dame onmiddellijk toevoegde aan zijn harem en zich daarmee verzekerde van de winst en een gebakje. (zie partij 1) Laatst wist hij een andere tegenstander ook al een koningin te ontfutselen. Hierbij een waarschuwing aan zijn toekomstige opponenten: Martijn is een ladykiller!
Marinus speelde aan het eerste bord remise tegen een 200 ELO punten hoger genoteerde tegenstander. Hij was desondanks teleurgesteld, want Marinus gaat altijd voor de volle winst. Maar de objectieve toeschouwer kan niet anders dan concluderen dat hij een fantastische prestatie had geleverd waarmee hij zeker een gebakje had verdiend! Graag had ik zijn partij hier voor de eeuwigheid willen bewaren, maar Marinus had zijn zetten in een alternatief soort spijkerschrift genoteerd dat ik ook na verwoede pogingen niet heb kunnen decoderen.
De partij van schrijver dezes (Rob) was de laatste van de avond. De opening verliep niet helemaal zoals ik het graag had gezien. 13.Pc4? was fout. Zwart had volgens de computer met Pxc4 en daarna Db6 overtuigend voordeel kunnen krijgen. 13. O-O was nu de betere zet geweest. Met 14. O-O maakte ik min of meer dezelfde fout, die zwart opnieuw met Pxc4 had kunnen afstraffen. Nu was 14.Pe3 beter geweest. Maar mijn opponent zag het ook niet en de stand bleef gelijk. Optisch leek zwart steeds wel enig voordeel te hebben, maar dat was bedrieglijk en daarmee in mijn voordeel, omdat het mijn tegenstander tot overmatige agressie verleidde. Met 46. — g4? nam hij teveel risico (na fxg4 stuit Txg4 op Dh3 en de zwarte stelling stort ineen) en vervolgens verging het hem van kwaad tot erger. Met zijn ver van het strijdtoneel verwijderde dame kon hij na 53.Dd3! mat niet meer voorkomen. (zie partij 2) Ik kreeg nadien weliswaar een schouderklopje van teamleider Jan, maar helaas bleek dat de teamleden inmiddels alle gebakjes opgegeten hadden. En zo kwam voor mij na het zoet het zuur…
Al met al een nipte nederlaag van ons team, maar we hebben onze huid duur verkocht en konden met opgeheven hoofd de thuisreis aanvaarden.
